63. Katarzyna Kwiatkowska "Zbrodnia w błękicie"

  XIX wieczna Polska, a dokładnie Wielkie Księstwo Poznańskie jest miejscem akcji debiutanckiego kryminału retro pani Katarzyny Kwiatkowskiej. Trzydziestoletni Jan Morawski kochający i spragniony wyzwań oraz przygód mężczyzna, wraz ze swoim lokajem

  Mateuszem zawitali w dworku przyjaciela Tadeusza Tarnowskiego. Wracali z podróży po Persji, a ponieważ nie widzieli się z Janem od 5 lat postanowili złożyć mu wizytę. Tadeusz rad był  z tak zacnych odwiedzin. Opanowany, odpowiedzialny, wkładający całe swoje serce w rozwój i udoskonalenie majątku, utrzymaniu go w polskich rękach z chęcią chciał pokazać przyjacielowi swoje osiągnięcia. W dodatku ożenił się niedawno z Julią, piękną, delikatną kobietą, której Jan nie miał wcześniej sposobności poznać. Jan był zaskoczony, że nie jest jedynym gościem w dworku. Mimo iż trwała sroga zima, a do Tarnowic było ciężko dotrzeć po zasypanych śniegiem drogach, zebrało się tutaj zacne towarzystwo. Hrabina Kareńska, pan Wacław Bonikowski, poseł, narzeczony Zosi Rusieckiej i brat Pauliny Bonikowskiej, obie wymienione panny i brat Zosi, Karol narzeczony Pauliny. Jednym słowem wszyscy ze sobą w jakiś sposób powiązani. Zdawałoby się, że atmosfera w takim towarzystwie powinna być sielankowa i pełna miłości, a tymczasem między gośćmi panowały konflikty i niedomówienia.

„Gniazdo os” tak można nazwać to miejsce do którego przybył Morawski. Wszyscy źle mówili na temat drugiej osoby, dogryzający sobie nawzajem, wypominający swoje wady i złe uczynki.

 Paulina wdzięczyła się do wszystkich mężczyzn, adorowała ich, czym denerwowała Karola. O bracie Wacławie wypowiadała się pogardliwie, mówiąc, że jest „nadętym głupcem”. Nie cierpiała biedy, prymitywnych ludzi. Obca była jej chęć niesienia pomocy innym. Wacław szacowny brat Pauliny, a narzeczony Zosi był w rzeczy samej gburem, obżartuchem, wychwalającym swoje osiągnięcia działania, które doprowadziły do skazania na karę śmierci rzekomo winnych ludzi. Poniżał na każdym kroku swoją narzeczoną i narzucał zasady, których miała się kurczowo trzymać. Obłudny, pyszny, pedant, robiący wszystko na pokaz.

 Karol, młokos zainteresowany głównie końmi i wszystkim co wokół nich się działo. Śmiały, pogodny, ale egoistyczny w swych działaniach. W końcu i Zosia, główna postać powieści. Delikatna, powabna, romantyczna jeszcze dziecięca w swym zachowaniu. Lubiąca poezję i szkicowanie. Oddana i pomocna w stosunku do innych ludzi.

 I nagle „pałac stał się domem żałoby” a miejscem zbrodni „błękitny pokój”, gdzie dosłownie wszystko poczynając od tapet, a kończąc na ozdobach było w anielskim, nieziemskim kolorze...

 Ze względu na trudne warunki pogodowe, pruscy urzędnicy administracji państwowej nie mogli dotrzeć na miejsce zbrodni. Sprawą rozwiązania zagadki zajął się Jan, detektyw amator, który był przyzwyczajony do tego, że gdzie się pojawiał, tam dochodziło często do tajemniczego morderstwa. W dodatku Mateusz, jego lokaj był szczęśliwy, gdy mógł czynnie brać udział w poszukiwaniu mordercy. A morderca był na miejscu!!

 „Zbrodnia w błękicie” jest pierwszym kryminałem retro jaki miałam okazję przeczytać. Powiem szczerze jestem zauroczona, zachwycona tą debiutancką powieścią autorki. Zawiera ona wiele zalet.

 Przede wszystkim sama intryga została szalenie dopracowana i gdy tylko byłam pewna, że wytypowałam potencjalnego mordercę, sprawy brały taki obrót, że z powrotem byłam w punkcie wyjścia. Postacie, które powyżej w skrócie scharakteryzowałam zostały przedstawione w taki sposób, że czułam iż znam je osobiście, a nie tylko z kart książki. Niektóre z nich bardzo polubiłam, a niektóre jak na przykład Paulina i Wacław ogromnie mnie denerwowały. Autorka włożyła ogromny wkład pracy w uzyskanie tak wielu informacji odnośnie życia w XIX wiecznej Polsce.

 W fantastyczny sposób opisała wystrój dworku, z wielkimi kredensami zapełnionymi porcelaną, obrazami zdobiącymi ściany korytarzy i pokoi, szezlągami, kryształowymi lampami i ścianami pomalowanymi  w kolorze „waniliowego nadzienia babeczek”. Czytając te opisy miałam wrażenie jakbym była naocznym świadkiem tego piękna. Dodatkowo opis potraw wnoszonych codziennie na stół powala na kolana. Comber z truflami i sosem maderowym, nadziewane pieczarki i indyk nadziewany kasztanami. Same nazwy są niebywale atrakcyjne, a co dopiero zapachy, które musiały się rozchodzić po jadalni. Czułam je, oblizywałam się tak bardzo pobudzały mój apetyt. Nie dziwię się, że Wacław z taka lubością oddawał się posiłkom mając przed nosem takie wspaniałości.

Tym razem rozpisałam się troszkę, ale ta książka skradła moje serce i na długo pozostanie w mojej pamięci. Mam nadzieję, że kolejne książki autorki są równie ciekawe, wspaniałe, wartościowe.

 Książkę przeczytałam w wersji e-book

 Wersja papierowa:

 wydawnictwo: Zysk i S-ka

 ilość stron: 380

 rok wydania: 2011

                                                                      Moja ocena: 9/10

               Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

  „Z literą w tle”, „W prezencie”, „Klucznik”, „Rekord 2014”, „Z półki 2014”

   „Historia z trupem”, „Czytamy kryminały”, „Sto książek, które należy przeczytać

    przed śmiercią”, „Debiuty pisarskie”, ”Polacy nie gęsi...”