19. Christel i Isabell Zachert "Spotkamy się kiedyś w moim raju"

3 marca 1966 rok, Bonn. Na świat przychodzi dziewczynka, Isabell. Śliczna, mała brunetka jest córką państwa Zachert, którzy są już rodzicami 3-letniego Christiana i będą jeszcze dwa lata później cieszyć się z narodzin kolejnego syna Matthiasa. Isabell jest zwyczajną , pełna życia, wszechstronnie utalentowaną dziewczynką, rozwijającą swoje talenty zarówno sportowe, tenis ziemny, pływanie, jaki i muzyczne, gra na flecie i fortepianie. Życie w tej rodzinie, w której członkowie obdarzają się wzajemna miłością i szacunkiem, toczy się wokół spraw związanych z pracą i szkołą. Pewnie podobnie jak w większości naszych rodzin. Nikt nie zdaje sobie sprawy z nadciągającej tragedii. 

W listopadzie 1981 r. po kilku dniach złego samopoczucia podwyższonej gorączki i narastającej duszności rodzice decydują się zawieźć Isabell do lekarza. Prześwietlenie płuc ukazuje wodę, która się w nich zgromadziła. Szybka punkcja przynosi ulgę dziewczynce. Niestety diagnoza, którą słyszą jej rodzice załamuje ich psychicznie. Rozpoznanie: nowotwór złośliwy, mięsak w końcowym stadium rozwoju, umiejscowiony w okolicy płuc. Diagnoza okrutna, realnie oceniając sytuację Isabell zostało w najlepszym przypadku kilka miesięcy życia i to tylko, gdy podda się silnej chemioterapii. Szok, rozpacz, pytanie, które zadałby każdy z nas. Dlaczego nasza córka, czemu akurat na nią spadło to nieszczęście? Co teraz będzie? Jak powiedzieć ukochanemu dziecku, że za parę miesięcy może nie być jej już na tym świecie?

Nie można Isabell do końca uświadomić, bo załamie się i nie podejmie walki z rakiem. Straci nadzieję, a to głównie ona może pomóc w walce z tą okrutną chorobą. 

„Spotkamy się kiedyś w moim raju” to książka oparta na prawdziwych wydarzeniach. Autorką jest mama Isabell, Christina. Po dziesięciu latach od śmierci córki postanawia przelać swój ból, ogromny żal na papier, myśląc że w ten sposób otrząśnie się z traumy i zaczerpnie siłę do dalszego życia. Z niebywałymi szczegółami opisuje nam wszystkie ważniejsze wydarzenia, które miały miejscew okresie walki Isabell z chorobą. Między swoje wspomnienia wplata listy, które stanowiły korespondencję między córką i jej przyjaciółmi, lub członkami rodziny. Końcowa część książki to zapiski z dziennika Isabell, który prowadziła przez ostatni miesiąc swojego życia. Zapiski, które były swego rodzaju podziękowaniem za oddaną jej pomoc i wsparcie psychiczne podczas choroby oraz pożegnaniem z otaczającym ją światem i bliskimi jej osobami.

                     17 listopada 1982 roku Isabell odchodzi z tego świata...

Na zdjęciu Isabell, 

    i jej mama 

Ostatnio dość często trafiam na książki poruszające problemy choroby lub śmierci. Po ogromnie smutnej powieści „Tańcząc na rozbitym szkle” powiedziałam sobie dość. Koniec! Muszę odetchnąć od tego rodzaju powieści wywołujących u mnie tak ogromna falę wzruszenia. Jednakże moja koleżanka pożyczyła mi kilka książek, a wśród nich powyższą pozycję. Początkowo myślałam, że jej nie przeczytam, ale cóż odpowiedziałabym Kasi, gdyby chciała podyskutować na temat fabuły tej powieści. Dlatego troszkę z przymusu, ze smutną miną, ponieważ przewidywałam o czym będzie treść książki, zabrałam się za czytanie.

Czy żałuję? Otóż nie!

Owszem płakałam, szczególnie podczas czytania zakończenia. Jednak z drugiej strony książka znowu zmusiła mnie do refleksji nad moim życiem i tym jaka jestem na co dzień. Czytając byłam pełna podziwu dla Isabell. Och jaką ona miała wolę życia. Mimo postępującej choroby próbowała cały czas normalnie funkcjonować. Między poszczególnymi etapami chemioterapii, podczas których musiała przebywać w szpitalu, prowadziła normalny tryb życia. Została mamą chrzestną, odwiedzała dalszą rodzinę i znajomych, chodziła z mamą na lody, zakupy.  Poznała nawet chłopaka, który stał się jej bardzo bliski. Te momenty dawały jej radość. Wzrastała duma w jej sercu, że udało się jej kolejny raz przezwyciężyć podły, depresyjny nastrój, że znowu choć na moment to ona jest górą, a nie jej choroba. Te prozaicznie proste wydarzenia, dla nas banalne, a nawet niekiedy bardzo nas drażniące, wywoływały uśmiech na jej ustach.

             „Niewiele trzeba, by być wesołym, ten, kto wesoły, królem jest”

Wiele zrozumiałam po przeczytaniu tej książki. Przede wszystkim, że muszę wiele razy swoje fochy i dąsy schować głęboko do kieszeni i postarać się, żeby na mojej twarzy często gościł uśmiech. Muszę, a raczej chcę cieszyć się tym co mam:   

                          ZDROWIEM   i  ŻYCIEM,

 bo w najmniej oczekiwanym momencie mogę je bezpowrotnie stracić...

Oprawa: twarda

Ilość stron:189

Wydawnictwo:Świat Książki

Rok wydania: 1996

                                                      Moja ocena: 8/10

                       Książka przeczytana w ramach wyzwań:
                       , "Czytaj-to się opłaca" , "Pierwsze słyszę",
                             "Od A do Z" ,  " Czytamy i polecamy"
                                    oraz  "Z półki 2013"