57. Teresa Ewa Opoka "Żona psychopaty"

Przemoc psychiczna w rodzinie jest trudna do udowodnienia, gdyż nie widać bezpośrednio śladów molestowania psychicznego. Siniaki, złamania od razu rzucają się w oczy, ale w jaki sposób udowodnić kiedy jest się poniżanym, zastraszanym, kiedy partner grozi i krzyczy? Najczęściej przemocy domowej ulegają kobiety i dzieci, które nie zdają sobie sprawy, że zachowanie się współmałżonka, taty jest patologiczne. Często winią siebie twierdząc, ze sprowokowały partnera, ojca do takiej, a nie innej reakcji.

1971 rok, Maja przyjechała z rodzinnych Kielc do Krakowa, żeby studiować geografię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Cieszyła się, że nareszcie wyrwała się spod oka często niezadowolonej z niej mamy. W niedługim czasie poznała kolegę swojego brata Pawła, Edwarda. Starszego kilka lat od niej pasjonata teatru i poezji, ekonomistę z zawodu.

„To cudownie być kochaną, uwielbianą, stać się dla kogoś tą jedna jedyną”

Maja czuła się przy Edwardzie wyjątkowo. Imponowało jej to, że jest starszy od niej, usługuje jej na każdym kroku. Czuła się przy nim wyjątkowo.

„Zakochała się w jego miłości”

Wkrótce okazało się, że dziewczyna jest w ciąży. Młodzi pobrali się, ale mieszkali osobno. Ona w akademiku,on wynajmował pokój od starszej pani. Pewnego dnia Majka chcąc zrobić niespodziankę mężowi wybrała się do niego w odwiedziny. To co zobaczyła przeraziło ją. Bałagan to mało powiedziane i nie najgorsze w tej sytuacji. Najgorsza była mina Edwarda, złość i pioruny bijące z oczu, które miały trafić i uśmiercić właścicielkę mieszkania za karę, że śmiała wpuścić dziewczynę do środka. Maja przestraszyła się nowego oblicza małżonka. Takiego go nie znała i nie chciała znać. Niestety zlekceważyła ostrzeżenie, a może po prostu bała się na tym etapie powiedzieć, że nie tego oczekiwała i chce rozwodu. Wszak któż z nas podjąłby decyzję o rozwodzie w krótkim terminie po ślubie.

Jak szybko miłość może przerodzić się w nienawiść?

U Mai ten proces narastał z dnia na dzień. Codziennie jej czyste, kochające serce zasłaniała kolejna

łatka goryczy, nienawiści, żalu, bólu. Czuła się jak szmaciana lalka. Edward zawsze podejmował za nią decyzje, systematycznie wprowadzał chaos w jej głowie, wbijał poczucie winy. Upokarzał ją na każdym kroku. W domu nazywał ją „pasożytem”, przy znajomych „stara”, a przy rodzinie „Majeczką” Działał podstępnie. Wszyscy myśleli, że jest kochającym, miłym, opiekuńczym mężem, a nie wulgarnym, przebiegłym chamem, wręcz psychopatą.

„Przekleństwa wylatywały mu z przepełnionego gardła ustami, jak u normalnych ludzi

kamienie kałowe odbytem”

Maja nie znosiła przekleństw. To był najgorszy bat dla jej duszy, największa kara, a dla Edwarda

„przeklinanie stanowiło funkcje fizjologiczną”, a w późniejszym czasie jedną z metod dręczenia

bohaterki. Maja wstydziła się przyznać do tego z jakim tyranem i prymitywem się związała.

Wciąż udawała zadowoloną przed teściami, twierdząc, że ich syn jest dobry mężem, przed koleżankami, że ma wsparcie i dobre życie u boku kochanego faceta. Wstydziła się przed mamą. Bała się, że mama zarzuci jej nieudacznictwo i powie, że to jej wina, że małżeństwo jej się nie układa. Wstydziła się przed sąsiadami, koleżankami z pracy, przyjaciółmi. Wciąż ukrywała prawdę, ale również zło, które jej wyrządzał „ukrywała je głęboko, najgłębiej jak mogła”

Lęk towarzyszył jej na okrągło, lęk o swoje życie i życie dzieci. Żołądek podchodził do gardła, sztywniało całe ciało, serce kołatało,kolana drżały, dłonie miała mokre od potu. Jak można w takim stanie normalnie funkcjonować??!

„Żona psychopaty” to powieść, która toczy się dwutorowo. Główne wątki przebiegają w latach 70-tych i 80-tych, i opowiadają o losach małżeństwa Mai i Edwarda. Przeplatane są krótkimi rozdziałami, w których Maja jest już babcią, cieszy się i obdarza miłością swoje wnuczęta. Czasami jeszcze zapada w chwilę odrętwienia i przypomina sobie trudne momenty z przeszłości, które przynosiły jej tylko ból i upokorzenie.

„Żona psychopaty” jest bardzo wzruszającą powieścią. Przynosi ze sobą dużo cierpienia, bólu i rodzi wiele pytań. Ja można być takim człowiekiem, jakim był Edward? Jak można funkcjonować

przy takim potworze i nie oszaleć? Ile trzeba mieć w sobie odwagi i chęci życia, żeby pokonywać kolejne dni u boku potwora!

Czytając tę powieść miałam ciarki na plecach i nie mogłam wyjść ze zdziwienia ile jeszcze można mieć pomysłów na dręczenie drugiego człowieka. Jak można czerpać radość i szczęście sprawiając ból drugiej, w dodatku bliskiej osobie. Dzisiaj mija trzeci dzień odkąd skończyłam tę lekturę, a ja nadal myślę o Mai, i o tym co przeżyła. Wiem, że akurat ona jest postacią fikcyjną, ale spójrzmy prawdzie w oczy, jest wiele kobiet we współczesnym świecie, które przechodzą podobną, jak nie jeszcze gorszą gehennę. Kobiet, które milczą, ale wzrokiem szukają pomocy. Dlatego miejmy oczy otwarte i obserwujmy co dzieje się wokół nas...

Książkę przeczytałam w wersji e-book

Wersja papierowa

Stron: 374

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Rok wydania: 2013

Moja ocena: 8/10

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

„Grunt to okładka”, „Z literą w tle”, „Klucznik”, „Polacy nie gęsi”, „W prezencie”,

„Czytamy powieści obyczajowe”, „100 książek, które trzeba przeczytać przed śmiercią”,

„Z półki 2014”, „Rekord 2014”